Schrik jij ook zo als iemand eerlijk antwoord dat het niet goed gaat….

Hoe gaat het met je? Een vraag die we heel gemakkelijk stellen met de verwachting dat het standaard antwoord volgt “goed hoor, en met jou?”

Als reactie op een eerder bericht van mij kreeg ik deze reactie:

“Tsja, het is inderdaad hoe wij vrouwen zijn groot gebracht. Gelukkig had ik een hele lieve verstandige moeder die mij, wanneer ik het zo lastig had dat zij het ‘mocht’ zien mij hielp voor mezelf te zorgen.

Na een zwaar ziekbed waarin zij mij voor haar liet zorgen, letterlijk en figuurlijk, ben ik me meer bewust geworden dat lief zijn voor jezelf niet egoïstisch is.
Hierna kwam de zware zorg voor mijn paps. Ook hier heb ik bewust en mooi afscheid kunnen nemen. Hun lieve ondersteuning voor mijn welzijn is naadloos door mijn lief overgenomen.
Het ‘voor jezelf zorgen’ wordt makkelijker met het klimmen der jaren maar het blijft moeilijk.

Moeilijk om je omgeving aan te geven hoe je er in staat. De schrik wanneer je eerlijk bent: nee, het gaat niet goed. Want wij, vrouwen én mannen hebben niet geleerd hoe je dan kan helpen. Of moet reageren … (leuk onderwerp voor een volgende keer Marieke?!)”

Ja, niet alleen leuk maar ook belangrijk. Want het gaat natuurlijk lang niet altijd goed met ons. En dat kunnen zeggen is fijn. En de ander kan daar best van schrikken. Maar ja hoe erg is dat? Kunnen delen hoe het echt met je gaat doet goed.

Een paar tips- na de eerste schrik als de ander antwoord dat het niet goed gaat.

• Oh, dat is schrikken wil je erover vertellen?
• Is het voor beiden het juiste moment? Als je haast hebt, geen tijd hebt maak dan een concrete afspraak met de ander wanneer je kunt luisteren.
• En dat is vaak het moeilijkste: luisteren.
• Luisteren met je oren en ‘luisteren’ met je gevoel. Wat zegt iemand letterlijk en wat hoor je tussen de regels door?
• Durf stiltes te laten vallen. Wees aandachtig, betrokken bij de ander en geef degene de ruimte. Stilte nodigt uit om meer te vertellen, om dieper te gaan.
• Als je denkt/voelt dat de stilte lang genoeg heeft geduurd kun je vragen of de ander nog meer wil delen.
• Je kunt vragen of er iets is wat je voor de ander kunt doen. Misschien wel of misschien niet. Wees helder of je dat kunt en wilt doen voor de ander. Waarschijnlijk is het antwoord dat je niets kunt doen maar dat het zo fijn is dat je hebt geluisterd.

Wat je zeker niet moet doen.

• Wat je zeker niet moet doen is NIVEA. Niet Invullen Voor Een Ander. Het is o zo verleidelijk om je eigen invulling te geven aan het verhaal. Er een etiket op te plakken.
• Een ongevraagd advies geven. Als ik jou was… of iemand die ik ken heeft zus of zo…. Daar gaat het niet om. Als de ander een advies wil dan vraagt hij of zij er wel om.
• In de actie modus schieten. We verwijten het mannen nogal eens, dat ze te weinig luisteren en er gelijk wat aan willen doen. Ze zijn vast de enige niet 😉
• Mee te lijden (met een lange IJ). Daar heeft niemand iets aan. Sterker nog het kan belastend zijn voor die ander. “Ik zeg maar niets, want straks maken ze zich allemaal zorgen om mij.” De kunst is om voldoende nabij te zijn; empathisch, betrokken.

Wat je zeker wel moet doen

Bedank de ander. Bedank voor het vertrouwen dat de ander in jou stelt. Dat die ander zich voor jou opent, zich kwetsbaar laat zien is bijzonder en iets om dankbaar voor te zijn.

En als de relatie er naar is, geef iemand een knuffel. Een omhelzing van meer dan 30 seconden geeft (is wetenschappelijk aangetoond) zoveel positieve stofjes in ons lijf dat beiden (!) zich er beter door voelen. Het vermindert stress, en het versterkt het gevoel van verbondenheid, er niet alleen voor te staan.

Heb jij nog tips wat wel te doen of wat zeker niet te doen? Ik hoor het graag, reageer hier onder.